İnsan ne için yaşar? Sahi, nedir yaşamın amacı? Siz, mesela, ne için yaşıyorsunuz? Kimi kendisini düşünür, daha mutlu, daha ferah, daha zengin olmak için varını yoğunu koyar ortaya. Kimi geleceğini düşünür, çocukları için elinden geleni yapar. Kimi için hiçbir şeyin önemi yoktur, böyle gelmiş böyle gider.
İstanbul Otogarının “Hoca”sı, TOFED’in Genel Sekreteri, karayoluyla yolcu taşımacılığı sektörünün sorunlarını çözümlemek için gecesini gündüzüne katan Mevlüt İlgin için yaşamın amacı örgütlü bir yaşamın her sorunun üstesinden geleceği bir gerçekçi yapılanma oluşturmaktı. Öğretmendi, Eğitim Enstitüsü mezunuydu. Bir arada yaşamanın gerekliliklerini kavradığı için, düşüncelerinin de ışığında önce DİSK’te başladı çalışmaya. Sonra koşullar onu yolcu taşımacılığı sektörüne yöneltti. Tabii ki, orada da amacı doğrultusunda bayrağı ele alıp en önde koşmaya başladı.
2001 yılında, İstanbul Otogarı’nda çıkacak “Ulaştırma Dünyası” için bir araya geldiğimizde, sektörün yabancısıydık, ama Mevlüt İlgin’in içten yaklaşımıyla bu yabancılık çabucak bitti. Bilmediğimiz, takıldığımız her şeyde onun yanına gidip sormak en iyi yoldu, çünkü ne küçümsüyordu ne ayıplıyordu. Öğretmen olmasının verdiği özgüvenle ayrıntısına kadar anlatıyor, dahası peşini bırakmayıp sonrasında da takip ediyordu.
Mevlüt İlgin, benim için sadece otobüsçülükle sınırlı biri değildi; hem geçmişinden gelen o bilgi birikimini hem siyasi geleneğini konuşurduk. Gazetedeki işim gereği, onun da yoğunluğunun azaldığı akşamüstlerinde alevlenirdi tartışmamız. O, ununu elemiş eleğini asmıştı bana göre. Ona göreyse aynı çabayı aynı görüşle ve daha canla başla sürdürüyordu otobüsçüler için. Sorunun çözümünde hemfikirdik de, yalnızdık.
Değil mi ki, o yalnızlık aldı aramızdan onu erkenden. Özellikle karayoluyla yolcu taşımacılığı sektörü için kimseye anlatamadığı, kendince boşa koyup dolduramadığı, doluya koyup aldıramadığı önerilerle boğuştu son güne kadar. Rahatsızdı, yazısını yazamamıştı, ama bir köşe yazısından çok daha önemli, sürmanşet verdiğimiz “Çalıştay” haberini duyurmuştu. 23 Şubat’ta yapılan ve bir bakıma temelini kendisinin attığı Karayolu Yönetmelik Çalıştayı son etkinliği oldu.
Mevlüt İlgin, beynini en çok otobüsçülerin sorunlarıyla yoruyordu, 3 Mart’ta da, beyin kanamasından aramızdan ayrıldı. Şimdi, Mevlüt Hoca’ya hepimiz söz vermeliyiz: Karayoluyla yolcu taşımacılığının sorunlarını bir an önce çözüme kavuşturup, onu da gözü açık bırakmamalıyız.
Çiçek koksun toprağın Mevlüt Hocam.